Fear of a Blank Planet is alweer het negende studioalbum van de engelse prog-rock band Porcupine Tree. Dit keer heeft de band gekozen voor een extreem duister concept, dit is al te zien op het hoesje. Een jongetje dat compleet van de wereld is afgesloten, geïsoleerd is, en enkel en alleen op zijn kamer zit met slechts een tv en een xbox. Allergisch voor daglicht, zich afzetten tegen zijn ouders, drugsgebruik, seks op internet, steeds verder in de problemen raken, dit is waar Steven Wilson bang voor is in het titelnummer Fear Of A Blank Planet. Harde en rustige stukken wisselen zich af, vooral de tekst valt erg op, veel tieners zullen zich hier in kunnen vinden. Dit nummer is gelijk één van dé hoogtepunten van het album, niks op aan te merken. My Ashes is een veel rustiger nummer,de zang is hier een stuk cleaner, niet zo spannend als de titelsong maar toch zeker niet slecht. Dan komen we aan bij het derde nummer Anesthetize. Dat maar liefst 17 minuten duurt. Dit is wat mij betreft hét hoogtepunt van het album. Dit nummer zorgt ervoor dat ik meer dan een kwartier lang non-stop op het puntje van m'n stoel zit omdat er zoveel diversiteit in dit nummer zit. Naar mijn mening het beste wat de band ooit gemaakt heeft. Het refrein schreeuw ik telkens keihard mee. ''Only apathy from the pills in me. It's all in me, all in you. Electricity, It's all in me, all in you. Only MTV and cod philosophy'', wat een mooie verwijzing naar de game Call of Duty is. Het nummer wordt afgesloten met een prachtige gitaarsolo, de 17 minuten vliegen voorbij als ik dit nummer luister. Sentimental laat mij weer even naar adem happen, mooi rustig nummer, heel spannend is het niet maar wel met een mooi refrein. Way Out of Here is weer een kippenvelmomentje, weglopen van huis, geen zin in vragen en gezeik van anderen, met als enige wat ik bij me heb een I-Pod. Mezelf realiseren dat het laat begint te worden. Maar toch niet naar huis willen gaan. Sleep Together heeft een beetje dezelfde opbouw als Way Out of Here, met een explosief refrein. ''Let's sleep together right now, Relieve the pressure somehow''. Switch of the future right now. Let's leave forever. Dit is de tekst waarmee Wilson het album mee afsluit. Ik geniet nog even na van de laatste tonen van Sleep Together waarna ik vaak zin krijg om het album maar meteen nog een keer op te zetten. En dit heb ik niet vaak bij een album. Wat mij betreft het beste wat Porcupine Tree ooit heeft uitgebracht, en ook simpelweg mijn favoriete album van de afgelopen 5 jaar. Een waar meesterwerk.
''Onbewoond eiland? Deze ligt bovenop in mijn koffer!''
 |
| Porcupine Tree - Fear Of A Blank Planet (2007) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten